138. باب الإشارة والنّصّ علی أبي عبدالله جعفر بن محمّد الصادق

این باب دارای هشت حدیث است. مجلسی حدیث 1 و 6 را ضعیف و 2 و 7 را صحیح و 3 را حسن و 4 و 5 و 8 را مجهول ارزیابی کرده است. آقای بهبودی نیز 2 و 3 و 4 را صحیح شمرده است. مخفی نماند که راوی حدیث سوّم، «هِشام بن المُثَنّی» مجهول است.

* حدیث 1- در این روایت که سندش در نهایت ضعف است به آیة 5 سورة مبارکة قصص استناد شده که با واو عطف به آیة قبلی معطوف است و آیات مذکور دربارة فرعون است و به امامت الهیّة أئمّة شیعه دلالت ندارد. خصوصاً که سورة قَصَص مکّی است و در دوران مکّه مسألة امامت مطرح نبود.

احادیث 2 و 3 و 4 و 5 و 6 و 8 می‌گویند حضرت باقرu از فرزندش حضرت صادق تعریف کرد که خَلق و خُلق او مانند من است و دربارة کفن و دفن خود به او سفارش فرمود. پُرواضح است که این احادیث به هیچ وجه دلالتی بر تنصیص ندارد.

حدیث هفتم نیز گفته است­ که هر امامی بعد از امام پیش ­از خود، قائم محسوب می‌شود. جالب است که مجلسی این حدیث را که یکی از رُوات آن هِشام بن سالم ـ یعنی همان که روایت کرده قرآن دارای هفده هزار آیه بوده ـ و راوی دیگرش جابر جُعفی (ر. ک. ص 301 و 334) است، صحیح شمرده است!